بالکریشنا دوشی پس از طراحی بیش از صد ساختمان و تاسیس چندین مدرسهی معماری، موفق به دریافت بالاترین افتخار معماری شد؛یعنی جایزهی پریتزکر. او نخستین معمار هندی است که موفق به دریافت این جایزه شده. دوشی به عنوان یکی از معماران حامی تغییر اجتماعی و محیطزیست شناخته شده است.او معتقد است که جایزهاش نه فقط برای خود او بلکه برای تمام هند است.
این معمار 90 ساله به عنوان پیشرویی در طراحی مسکن اجتماعی و هویت معماری هندی شناخته میشود. او پیشتر در کنار لوکوربوزیه و لویی کان کار و تحصیل کرده است. معماری شاعرانهی دوشی متکی بر تاثیرات شرقی است تا آثاری خلق کند که به گفتهی هیئت داوران:« زندگی همهی طبقات اجتماعی-اقتصادی را در طیف وسیعی از ژانرها متاثر کرده است .»
عکسهای زیر بخشی از میراث او هستند:
Amdavad ni Gufa 1995
گالری هنری غار احمدآباد
Aranya Low-Cost Housing 1986
مجتمع مسکونی کمهزینهی آرانیا
Centre for Environmental Planning and Technology 1968
مرکز برنامهریزی و فناوری محیطزیست
Sangath Studio 1981
استودیوی شخصی دوشی
Institute of Indology 1962 موسسهی هندوستان
Institute of Indology 1962 موسسهی هندوستان
Indian Institute of Managment 1985
موسسهی مدیریت هند
Indian Institute of Managment 1985 موسسهی مدیریت هند
Indian Institute of Managment 1985 موسسهی مدیریت هند
Indian Institute of Managment 1985 موسسهی مدیریت هند
Life Insurance Corporation Housing 1973
مجتمع مسکونی شرکت بیمهی عمر
Life Insurance Corporation Housing 1973 مجتمع مسکونی شرکت بیمهی عمر
Life Insurance Corporation Housing 1973 مجتمع مسکونی شرکت بیمهی عمر