نشنال جئوگرافیک شماره ۵۸ – عشایر

سرافکندگی

راستش بذر متن یادداشت این شماره را نفرت حاصل از خواندن مقاله‌ی «شکار تروفه» در من کاشت. و باید تاکید کنم که به‌هیچ‌وجه خودم را مستثنا و جدا از دیگران نمی‌دانم. من هم مانند تمام انسان‌هایی که تا امروز بر این کره‌ی خاکی زندگی کرده‌اند، به یک اندازه مقصر هستم.

شکار‌ حیوانات در ازای پول، آن هم اغلب حیواناتی که در معرض خطر انقراض قرار دارند، و البته نه در شکاری تن به تن، بلکه با اسلحه‌های فوق پیشرفته از فواصل چند صد متری و درحالی‌که حتی روح حیوان هم از حضور شکارچی ‌خبر ندارد، اصلا در منطق من نمی‌گنجد. درواقع بی‌تفاوتی نسبت به این امر به اندازه‌ی خودِ عمل شکار بی‌منطق و اشتباه است.

با وجود این‌که گوشت‌خوار هستم، ولی هنوز هم با مصرف گوشت کمی عذاب‌ وجدان می‌گیرم، و اگر قرار شود گوشت گاو و مرغی را که شخصا مصرف می‌کنم، خودم شکار و تهیه کنم، شاید وادار شوم گیاه‌خواری را پیشه کنم. شخصا دل شکار هیچ جان‌داری را ندارم، چه برسد به کشتن یک حیوان و فراهم کردن گوشت برای مصرف شخصی. شاید تنها گوشتی که توانایی شکارش را داشته باشم، ماهی باشد. پس قطعا تبدیل به یک گیاه‌خوار–ماهی‌خوار خواهم شد. البته به احتمال زیاد در این امر تنها نیستم، و بسیاری از انسان‌های روی کره‌ی زمین هم همین احساس را دارند.

وقتی مقاله‌ای را که در مورد شکار تروفه است، مطالعه و ویرایش می‌کردم، بسیار شوکه شدم. چگونه اقوام محلی می‌توانند برای گذران امور زندگی خود، این حیوانات زیبا را به قیمت‌های ناچیز برای شکار به‌ فروش برسانند. به‌نظرم این کار به نوعی تنبلی این جوامع بومی را نشان می‌دهد. قطعا همین اقوام می‌توانند از راه‌های دیگری که اصلا به حیات‌وحش ربطی ندارد، کسب درآمد کنند، ولی گویا تنبلی بیش از حد و شاید عوامل دیگری در تحقق این امر دخیل هستند. 

متاسفانه شکار تروفه تا حدی در کشور ما هم رایج است؛ چه قانونی و چه غیرقانونی. امیدوارم جوامع بومی ما راهی را که همتایان آفریقایی آن‌ها پیشه کردند، دنبال نکنند. البته به‌طور قطع جوامع بومی ما برای کسب درآمد احتیاج به کمک دارند تا مجبور نباشند از این منابع منحصربه‌فرد حیات‌وحش برای امرار معاش استفاده کنند.

اگر به‌راستی در شهرهایمان جایی برای حیات‌وحش تعریف نکرده‌ایم، پس نباید به‌جز کمک به احیا و نگه‌داری حیات‌وحش، توجیه دیگری برای حضورمان در آن داشته باشیم. شکار تروفه باید برای همیشه منسوخ شود.