آرکیگرم سایمون سادلر،انتشارات کتابکده کسری

2,200,000 ریال

نویسنده

قطع

خشتی

صفحات

213

ناشر

مترجم

شابک

زبان

فارسی

در انبار موجود نمی باشد

دسته:

توضیحات

آیا آرکیگرم را باید جدی گرفت؟ امروزه آرکیگرم به طور منصفانه می تواند مدعی عنوان گروه معماران برجسته و آوانگارد روزگار خود باشد. ایده ها و تصاویر آرکیگرم همواره به طور افراطی صحنه ی مدرن حاکم را به تصویر می کشیدند. نشریه ی آرکیگرم در ابتدا با حداقل بودجه و با جمع آوری پروژه های ناهماهنگ دانشجویان کار خود را آغاز کرد؛ اما بعدها به نقطه ی کانونی بنیان معماری محلی و جهانی تبدیل شد و بین سالهای ۱۹۹۰ تا ۱۹۷۰ از لندن با نه مجلد انتشار یافت. انجمن آرکیگرم به عنوان یک کنسرسیوم غیررسمی با شش عضو با نام های وارن چاک، پیتر کوک، دنیس کرامپتون، دیوید کرین، ران هرون و مایکل وب که اعضای اصلی آن را شامل می شدند، شروع به کار کرد

به وسیله ی چاپ سومین مجله در سال ۱۹۹۳ انتخاب نام آرکیگرم به عنوان لقب گروه به عرصه ی ظهور رسید. در آن زمان، س ه تن از

اعضاء به تازگی با سابقه ی دانشجویی قابل توجهی فارغ التحصیل شده بودند و سه عضو دیگر از کهنه کارهای دپارتمان انجمن معماران شهر لندن به شمار می رفتند. رابطه ی اعضای گروه در طی فعالیت در ساختمان تایلروودرو در بین سالهای ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵ محکم تر و در نهایت منجر به همکاری آنها در برگزاری نمایشگاه شد. در سال ۱۹۷۰ برخی از اعضای گروه، شرکتی با نام “آرکیگرم آرکیتکتز” افتتاح کردند که در س ال ۱۹۷۵ بعد از مهم ترین پروژه ی آنها یعنی مرکز تفریحی برای شهر مونت کارلو تعطیل شد آرکیگرم حالا دیگر به گروهی افسانه ای بدل شده بود: «آرکیگرم یک گزینه ی مناسب حیرت آور برای دریافت مدال طلای رویال (جایزهای که اهدای آن از قرن ۲۱ آغاز شده بود) است.

جمله ای که خواندید یک نقل قول از معماران خوش نام و برتر بریتانیا بود و نگاه مثبت آنها را در سال ۲۰۰۲ به گروه آرکیگرم نشان می داد. «آرکیگرم به یک درک جدید مربوط می شود و در جستجو و ارزیابی مجدد معماری و تعریف دوبارهی ماهیت معماری از خودش است». این جمله نیز متعلق به دوره ای است که آرکیگرم بر ضد انجمن رويال بریتانیای کبیر بود و برخلاف ذائقه و سلیقه ی این انجمن عمل می کرد. میراث آرکیگرم برای همیشه روی کاغذ باقی ماند و هرگز ساخته نشد. امروزه تصاویر معمارانه‌ی آرکیگرم جزء خاطره انگیزترین و جالب توجه ترین ساختمان های دهه ی ۱۹۹۰ محسوب می شود. با این حال، خلاقیت نامحدود گروه که بیشتر مورد علاقه ی هنرمندان است، عملا مانع از این شد که آرکیگرم در تاریخ معماری جایگاهی پیدا کند؛ زیرا “آسمان آبی ” خیال و رؤیای معماری ناب، نسبت به واقعیت، جذابیت و تأثیرگذاری کمتری داشت. اما نتیجه ی تخیلات گروه، ساختمان های ساخته شده به دست دیگران و ساختمان‌هاییست که ردپای آرکیگرم در آنها هویدا شده است؛ بنابراین آرکیگرم به حاشیه ی تاریخ رفت و تئوری های آنها به وسیله ی معماران زمان خود، از بازی خارج شد. آرکیگرم و پیتر رينر بنهام (که نقاد تاریخی و از همفکران آرکیگرم است) همواره مردم را از نقد و قضاوت سطحی و مغرضانه منع می کنند؛ به طوری که بنهام در سال ۱۹۷۲ نوشت: « شاید درک کارهای آرکیگرم برای یک فارغ التحصیل رشته ی فلسفه ی اهل گوتنبرگ یا لیسبون سخت باشد و تمامی پروژه های آرکیگرم را به سخره گیرند». پیتر کوک در مذاکرهی سال ۱۹۷۰ اظهار نظر می کند: «اگرچه مردم تفاوت زیادی بین پروژه های آرکیگرم و سایر ساختمانها قائل اند، اما من نمی توانم این دو را از یکدیگر تفکیک کنم. بسیاری از پروژه های ما بسیار جدی اند در حالی که تعداد کثیری از ساختمان های ساخته شده توسط دیگران، طنزی بیش نیست». آرکیگرم پس از پروژهی مونت کارلو در سال ۱۹۷۰، دیگر نتوانست تعداد زیادی پروژهی اجرا شده از خود برجای گذارد؛ بنابراین در تبلیغاتش برای دعوت به همکاری، هم پروژه های تخیلی خود و هم پروژه های اجرا شده را چاپ نمود. با تفاسیر فوق تاکنون متوجه شده اید هدف ما رسیدن به چه چیزی است و هم اکنون تا چه حد به هدف نزدیک شده ایم؛ بنابراین آیا باید همچنان کارهای آرکیگرم در حد اتود و کاغذ باقی بماند؟ یا باید علاقه ی آرکیگرم به تاریخ کار و تئوری معماری مورد توجه دقیق و ظریف قرار گیرد؟!

دیدگاهها

هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.

اولین نفری باشید که دیدگاهی را ارسال می کنید برای “آرکیگرم سایمون سادلر،انتشارات کتابکده کسری”

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.