توضیحات
موفّقترین دوره ی کاری مارسل برویر به عنوان یک معمار، بعد از جنگ جهانی دوّم بود؛ در این دوره او ساختمان‌هایی تأثیرگذار طرّاحی کرد و راه حل هایی را به عنوان الگو یافت که مورد تقلید معمارانِ سراسر دنیا قرار گرفتند. اگر چه از بخت بد، مدرنیسمْ بعد از جنگ به مُحاق فراموشی سپرده شد و او عملاً هرگز نتوانست از انتقادهای خصمانه ی پُست مُدرنیست ها جان سالم به در ببرد.
خانه های شخصی برویر، که اغلب در شمال شرقی ایالات متّحد واقعند، به شکلی «بیزمانْ» زیبا و کاربردی هستند، ولی از طُمطُراق انقلابی در آنها خبری نیست. در نیمه ی دوّم دهه ی 1950، او در پروژه های مهم ساختمانی خود نسبت به استفاده از مادهای تعهّد یافت که خیلی زود از جانب منتقدین معاصر مطرود اعلام شد، و این مادّه چیزی نبود جز «بتن اکسپوزه». برای بدتر شدن اوضاع، برویر بعداً نماهایی ساخت که در آن از عناصر بتنی پیش ساخته استفاده شده بود. امروزه این معماری دیگر چندان طرفدار ندارد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.